CELOTEH RAMADAN, Kenangan Mengusik Jiwa

CELOTEH RAMADAN, Kenangan Mengusik Jiwa

Oleh: Eriyanto Hadi


BETAMBAH canggihnyo alat komunikasi jaman kenen ni, siket sebanyaknyo menjejaskan silaturrahmi. Betakziah jo kadang, dah meraso cukup lewat WA atau FB. Dengo ado orang sakit, “bezuk” cumo lewat dunio maya.
  
Kalau cakap guno, jelas banyak gunonyo, salah satunyo kabo cepat sampai. Atau, walau bejaoh jarak, tapi kito dapat berkomunikasi atau dapat nengok perkembangan memaseng, walau dah bepuloh taon tak jumpo.
   
Macam Jang Bakar dan Pak Anjang Bungsu ni ajo misalnyo. Memang dah bejaman tak bejumpo dah. “Assalamualaikum… Anjang Bungsu ni…!” sapo seseorang.
   
“Waalaikumussalam warahmatullahi wabarakatuh… Yo… yo, sayo…! Eh, maaf, ni siapo ni…!” tanyo Pak Anjang.
   
“Lagak Dikau, ye… Mentang-mentang dah jadi orang hebat, tak kenal ngan kawan lagi, yeh…!” 
  
Pak Anjang cubo mengingat… “Siapo, yeh… Jejangan tukang olah pepurak kenal agaknyo… Maklumlah jaman kenen, ni…!” pikei Pak Anjang.
   
“Hehehe… Jaman kenen ni, mano ado yang hebat… Kato Trump, hebat… Ngokol go takot dek corona…” jawab Pak Anjang sekenonyo..
   
“Ye… ye… ye… Bukan main Dikau sekarang ni, ye Njang…!”
 “Eh, sayo mintak maaf betol ni. Nomor ni tak ado di HP sayo… Siapo, ni…!” tanyo Pak Anjang lagi.
   
“Jang… Jang, ni Njang… Jang Bakar… Budak Lemang, Selat Panjang…!”
   
“Jennggg… Astaghfirullah… mintak maaf betolllah sayo, Jeng… Memang tak tau betol tadi do… Maklom, nomor miko ni tak ado terekam di HP sayo ni… Masyaallah… Bepuloh taon tak jumpo dah Jeng. Apo kabo, Jeng…!” tanyo Pak Anjang.
   
“Alhamduillah, Njang… Sayo dapat nomor ni dari Atah Pandi… Lamo dah, ini lak baru teniat nak nelpon…!” jelas Jeng.
   
“Ye...ye...ye… !” balas Pak Anjang.
 “Puaso-puaso macam ni, tekenang lak jejaman kito di Kompleks Guru dulu…!” cerito Jeng.
   
Lebih tigo puluh tahun yang lalu. Era-era ujung 80-an nuju 90-an… Jaman tu, belum sehebat sekarang. HP belom ado, apolagi FB atau WA. Jaman bekabo pakai surat kirem lewat pos. Kalau nak cepat, pakai telegram, tapi mahal. Ongkosnyo itong per huruf. Atau Orari. 
Jaman tu, telpon dah ado, tapi itu masih bendo mewah. Orang kayo yang narohnyo. Itupun cumo di kota-kota. Kecamatan macam sengapet belom masok telp lagi do. PLN jo waktu tu baru masuk. Nyalo sebelah malam Jo. Pukul limo petang hidup, pukul tujuh pagi ji’un. Kalau gayo, PLN hidup sampai lepas lohow.
   
Jaman tu, Pak Anjang masih sekolah jenjang menengah atas lagi. Jeng sudah kuliah. Jaman tu, bebudak Sengapet, Selatpanjang, Bengkalis ramai tinggal kat Kompleks Guru, nompang umah sedaro. Jaman susah lah katokan.
   
“Ingat tak Dikau, Njang…  Kalau dah bulan puaso macam ni…!” tanyo, Jeng.
   
“Apo, tu…!” Pak Anjang balik betanyo. 
“Kalil ngan Usman sibuk masang anten redio…!” ingat Jeng.
   
“Ye… ye… ye… Nak nangkap siaran Malaysia. Ndengo lagu gayo… khakhakha… Colek lak hati kalau ngenang jaman tu…!” balas Pak Anjang.
   
“Aok… Anten dari wayar travo, sambung ke anten redio, bawak tarek keluo, lepas tu naikkan pakai galah…!” kenang Jeng.
   
“Tengah lagu sedap, bantai berangin… banyak lak lesah daripado lagunyo lagi…!” ingat Pak Anjang.
   
“Kahakhakha… Kalau nak jelas, bawak redio naik ke loteng umah Bang Rasyid… Khakha…Mak Yong pon ikot ndengo lagu rayo…!” tambah Jeng.
   
“Khakha… Mak Yong, kalau nengo lagu P Ramlee, langsong bekemas melipat baju… Tak tahan lak balek kampong… Apopon tejadi, pokoknyo rayo balek ke Sungai Bayam…!” kenang Pak Anjang.
   
“Macam tak sado jo yeh, Njang… Tigo puluh taon lebih dah… Jaman tu kito masih itong bujang tanggong lagi…!” Jeng masih mengenang.
   
Bebudak jaman kenen ni, kalau dengo cerito macam ni, tak nyambong beno do. Apolagi sekarang semuo serbo senang… Teingen nak nengo lagu rayo, tinggal nyari kat yutub.
   
“Eh, dah dulu ye, Njang… Ni dah nak masok kempang nak nyeberang… Bilo ado waktu lepas kerono ni, sesakali jumpolah kito sambil ngopi…!” 
  
“Yo lah, Jeng… Hati-hati…!”
“Ye… Terimo kasih… Assalamualaikum…!”
 “Waalaikumussalam warahmatullahi wabarakatuh…!”***
#tekenangceitolamo
#melekapdiumah

Berita Lainnya

Index